Tačno vreme nastanka manastira nije utvrdjeno, a prvi zvanični podaci o manastiru nalaze se u Turskim zapisima o popisu iz 1566-1567. godine, gde se spominje kao “manastir Novosel(o)” kod Beočina.
U vreme Tursko-Austrijskog rata, manastir je više puta pljačkan i pustošen. U istoriji manastira značajna je i 1697. godina, kada je patrijarh Arsenije III Čarnojević izdao “Otvoreni list” , odnosno dokument da kaludjeri iz manastira Rače prebegnu u napušteni manastir Beočin. Oni su podigli novu, privremenu crkvu koja je bila od drveta.
Manastirska crkva posvećena Vaznesenju Gospodnjem svoj današnji izgled dobila je 1732. Godine. Ktitor tadašnje crkve bio je Milivoj Milaković, zakupac pošte iz Futoga, sa svojim sinom. Crkva predstavlja mešavinu gotike i raškog tipa gradnje. Konaci manastira su podizani u dva navrata, 1728.g -zapadna strana, I 1741.g – južna strana. Zvonik ima tri spata, i naslanja se na zapadnu stranu crkve. Specifičnost izgleda manastira daje interesantan ulazni portal iznad koga su izvajani orao i lav (simbol evanđelista).
Ikonostas je radjen u baroknom stilu , veoma visok i veoma uzan, nepoznatog autora (postoji pretpostavlja se da ga je rezao Aksentije Marković). Ikonostas ima 62 ikone, smeštene u pet izraženih zona. Ikone su radjene u različitim periodima i rad su različitih majstora, a neki od njih su Janko Halkozović, Dimitrije Bačević, Teodor Kračun. Posle završetka radova na ikonostasu, crkva je živopisana od strane Janka Halkozovića, ali je do danas sačuvana samo scena Vaznesenja Presvete Bogorodice.
U drugoj polovini 19.veka, manastir je doziveo svoj procvat. Veća rekonstrukcija manastira je izvedena 1893. godine. U to vreme na čelu manastira bio je arhimandrit Dimitrije Branković, koji je dao da se u sklopu manastirskog kompleksa uradi i park u stilu francuske vrtne umetnosti, sa mnoštvom retkog cveća, ukrasnog šiblja, i retkog drveća. 1905.godine podignuta je I prelepa mala kapela iznad parka,posvećena Svetom Georgiju, sa veoma lepim, rezbarenim, ikonostasom od 7 ikona.
Do II svetskog rata manastir je bio jedan od najbogatijih. Pored poseda od hiljadu hektara voćnjaka, vinograda, pašnjaka i šuma, manastir je posedovao bogatu riznicu ikona, slika, rezbarija i kujundžijskih radova, kao i bogatu biblioteku od 780 starih knjiga, medju kojima i 63 rukopisnih i štampanih srbulja. Nažalost, sve je to nestalo tokom II svetskog rata, kad je manastir opljačkan, i mnoge dragocenosti su odnešene u Zagreb, od kojih je jedan deo vraćen i čuva se u Muzeju SPC u Beogradu.
Bogato imanje oduzeto je manastiru u procesu nacionalizacije, tako da je manastir u posleratnom periodu služio kao sanatorijum za plućne bolesti, do 1968. godine, a kasnije, narednih trideset godina je tu bio smešten i depo Arhiva Vojvodine.
Manastir je ponovo oživeo 1981.godine, i od tada je ženski, i o njemu brinu monahinje. Crkvena slava je Spasovdan (40.dan posle Vasksa).
